Evajonez siedziała na krześle, jej bluzka lekko otwierała się na jej skromność. Nie byłoby problemem pić z jej kubka, gdyby Evajonez go dotknęła, czego nie potrzebowała. Evajonez patrzył na mężczyznę, który badał ją kąciem oka, zastanawiając się, dlaczego napastnik z piwnicy zdecydował się przyjść na swoją konferencję tutaj. Jego twarz była bez wyrazu, ale Evajonez widział, jak jego oczy drżały, gdy mówił. "Jak bardzo głupio. To jest podłoga dla ciebie. "Dziękuję", odpowiedział Evajonez. "Dobrze by nam obojgu zrobiło, gdybyśmy odpoczęli. "Uważaj", powiedział jej, kiwając głową w stronę drzwi. "Będą zamknięte na kilka godzin. W korytarzu są ludzie, którzy cię szukają. "Czy ktoś tam jest?" Evajonez zapytał, czując się nagle zaniepokojony. "Ktoś w ogóle," powiedział, jedyny dźwięk w pokoju to jej lekkie wąchanie ze strachu przed wypadnięciem. "Nie, nic. Wyobrażam sobie, że woleliby, żebym nie narażał ich na wszystkie dobre widoki i dźwięki. "Nic mi o tym nie wiadomo", powiedział Evajonez, już postanowił odwrócić jej życie. "Ale czy naprawdę sądzisz, że chciałam, żebyś przyszedł do mojego mieszkania, jeśli to oznaczałoby, że muszę dotknąć piersi?" Znowu wydawał się zagubiony w słowach. "Zakładam, że widziałaś moje piersi i mój tyłek, prawda?" Evajonez dokuczał. .
