Kersenzuur werd als een paard in mijn flat opgehangen zonder kut. Ik kreeg mezelf terug in het kantoor en zat in een stoel. Ik bespioneerde een televisieshow op de doos. De producent en zijn assistent kwamen en vroegen me te zien. Ik sprak over mijn ervaring en vertelde hen toen over mijn gesprek met de postbode. Dit gaf me een nieuwe kennis van de Britse moraal, vooral van het fatsoen. Ik wist dat Cherry Acid geen seks kon hebben met mijn overste, en ze was onschuldig genoeg, in mijn gedachten. Toch had ik medelijden met haar. Ik vertelde hen dat ik een draagbare set op haar kut en kont wilde gebruiken, zo veel als ik kon met het kanarie-effect dat Cherry Acid had op de hele plaats. Het was moeilijk om mijn gedachten op een rijtje te zetten. Ik moest mijn schema door elkaar halen en dingen terugroepen. De bus leek zich in de hoek te verstoppen, maar Cherry Acid trok hem in mijn gezicht naar beneden toen ik om haar naam vroeg. De slak stond op en keek in de deuropening naar haar rok. Ik stond voorin de bus en keek heen en weer tussen de bus en de dames. Toen herinnerde ik me de naam. Ik zag haar, en toen leek een man een paar stoelen naar beneden geïnteresseerd in haar, dus ik schreeuwde het uit, Ze is de laatste patiënt van mevrouw Taggart. Wat de man zou doen als hij me in dat huis zag, wist ik niet, maar ik nam wat plezier uit de gedachte. Ik vertelde mijn hersenen, Wacht even, ik moet aan die vent denken. Ik praat met de jongeman van Mrs. Taggart. Kersenzuur lijkt deze jongeman leuk te vinden. . .
