Ze kon haar ledematen niet stoppen met schudden, en haar ademhaling werd herhaaldelijk onderbroken, maar Missalexthorn kon niet stoppen met lachen, lachen, en nog belangrijker, huilen. Missalexthorn kon niet stoppen met zo dom en vrij te zijn, en het was zo gemakkelijk, zo geweldig. Missalexthorn snakte naar adem, en zag haar vader's lippen over zijn oor draaien, en ze rommelde om haar blouse weer omhoog te trekken. Daar, op haar borst, nog steeds teder en glibberig en nat, lag haar eigen duim. Haar zachte borst stond op en viel met haar adem, en Missalexthorn voelde zich niet meer zo gebruikt of impotent. Missalexthorn legde haar mond op haar blote tepel en sloot haar ogen. Missalexthorn keek naar haar eigen duim en lachte. Missalexthorn keek naar haar vaders ogen en Elsa's ademstilstand, in de hoop dat ze hetzelfde zouden voelen. Haar vaders mond hing open van vreugde en Missalexthorn kon de rijzende thrum in zijn borstkas zien. Missalexthorn realiseerde zich dat ze huilde en huiverde, haar borstkas vasthield en probeerde zichzelf te stoppen. "Oh, Elsa!" Haar moeder zeurde en kuste haar weer. "Oh, Elsa, het is zo goed om je te zien!" Missalexthorn gaf een schrille kreet en kroop op de fauteuil. . .