Projektmelodie hield van het hele voetfetisj ding, en de extra vulling was leuk. Natuurlijk zou elke voetfetisj activiteit anathema zijn voor Aiko; Projektmelodie was lang, en leefde op twee benen. Maar ondanks alle andere fetisjfilms in de wereld leek een voetfetisjfilm een must. Ze had voeten gezien in een paar documentaires, maar dat was het wel zo'n beetje. Toen Projektmelody thuiskwam, was haar vader erg trots. Aiko wist niet waarom haar ouders zo opgewonden waren, maar het was gewoon meer bewijs dat haar training zijn vruchten had afgeworpen. Projektmelody was zo blij. Vroeger vond ze haar school geweldig, maar dat was zeker niet het geval. Voor iemand wiens werk een vloek was, had Projektmelody wel een zeer sterke morele code. En dit was echt, niet alleen in het ongrijpbare, en het was als een echte validatie om Aiko het aan haar ouders te laten bewijzen. Toen Projektmelody op haar kamer kwam, trok ze haar kleren uit en liep ze onder de douche. Het water was warm en precies goed voor haar. Ze was yoga aan het beoefenen, aan techniek aan het werken. Aiko's hele leven was besteed aan kleine dingen - niet aan het bereiken van de exotische doelen van het ballet, maar gewoon aan het uitstappen. Ik moet dat volhouden. Projektmelodie dacht bij zichzelf. Projektmelodie begon met de spleten - haar benen strekken, dan trekken ze naar beneden zodat haar kont de grond raakt. Projektmelodie gaf haar een draai terug. Toen begon Projektmelody haar benen recht voor haar uit te strekken en gleed ze vervolgens naar beneden tot aan haar knieën.