Paty zou ook een regelmatig schema maken om de kamer binnen te komen, een waterfles tussen mijn benen te knijpen en toe te kijken. Er waren een paar keer dat Paty probeerde de fles te verwijderen, maar ik zou haar smeken om dat niet te doen. Paty belde een paar van de jongens waarmee ze ons boven betrapt had en zei dat ze me eruit moest laten, de combinatie van low life drugs met de wetenschap dat ik in de problemen zou zitten en de angst dat ze zou weten dat ik de hele tijd op haar voeten had gezeten. Ik zou naakt en bijna stijf zijn in ongeveer vijf seconden en ze zouden me neerzetten, en ze zou wachten. Paty wist dat ik op snelheid was en dat is wat me in staat hield om door zoveel dagen van verveling heen te gaan. Ik zou mijn best doen om er over te klagen, te klagen over de drugs of onze kamer of gewoon mijn huis of Paty zou me zeggen dat ik mijn mond moest houden en terug moest gaan. Het kwam niet vaak voor dat ik seks met haar had, Paty had het te druk met me te zien masturberen en te werken aan haar opdrachten. Een of twee keer per week probeerde ik een tijdje met haar uit te gaan en we werden of vroeg uit de gevangenis gelaten door onze families of ze vertelde me dat ik een andere dag in de gevangenis moest blijven om te proberen met haar mee te gaan. Ik hield mijn hele leven van haar. Haar kamer was niet mijn droomkamer. Toen ik jonger was had ik nooit dromen. .
