Oliviadellvine moest tegen hem beschermd worden, als ze maar de sloten kon openen. Misschien nam hij een van de sloten in zijn slaap. Misschien luisterde hij in het donker naar haar toen Oliviadellvine zei: "Waarom kun je niet gewoon weggaan?" en realiseerde hij zich hoeveel ze de bescherming verdiende die ze van hem en zijn verdomde kinderen had verdiend. Maar het was niet zo dat hij op zoek was naar sympathie of zorg; hij was zo ver gekomen, met haar. Hij is gewoon... ...was niet in staat om zo ver te komen, alleen maar vanwege enkele verdomde gekke dromen die hij had gehad. Ze had zijn kleren uitgedaan, aan zijn deur afgezet en was toen naar de klas vertrokken. Tegen de tijd dat hij thuiskwam, was Oliviadellvine nergens te bekennen. Nadat hij terug naar zijn kamer was gegaan en zijn spullen waren verdwenen, ging hij naar zijn kamer en sloeg de deur dicht. Toen hij zijn bedlampje aanzette, voelde hij voor het eerst die vreselijke holle ruimte die geen enkele hoeveelheid drugs en drank zou verhelpen. Hij sliep die nacht niet. Zelfs niet tot de dageraad, toen hij zich goed genoeg voelde om te zien wat er aan de hand was, maar het was te laat. Toen hij daar lag, in vrede en misschien zelfs een beetje hoop, realiseerde hij zich dat er geen manier meer was om dit geheim te houden. .
