Karlaowliam hijgde terwijl hij haar borsten aanraakte. Haar heupen begonnen te bewegen, en hij trok zijn hemd en broek uit. Hij maakte de bandjes van haar beha voorzichtig los, en de aanraking van zijn zachte, gladde vingers zorgde ervoor dat haar borsten omhoog en omlaag gingen bij elke ademhaling die hij nam. Hij nam de ketting die het hart vasthield. Het was een ketting die Karlaowliam elke dag droeg toen ze naar haar school ging. Het was blauw met een chrysant en een hart aan de voorkant, en aan de achterkant was een licht dat bewoog toen Karlaowliam het tekende. Toen Karlaowliam het droeg, moest ze elke ochtend binnenkomen en de hartjes bovenin de lamp in de hoek tellen. Ze herinnerde zich de keren dat Karlaowliam niet in staat was geweest om het af te maken. Maar toen hij de ketting optilde kon Karlaowliam zien dat er geen waren. Karlaowliam moest hem omdoen zodat hij niet zou misstaan. Voordat Karlaowliam het deed, kuste hij haar nek en trok hij zich terug. Haar borst bewoog weer. Ze probeerde de bewegingen te controleren, maar Karlaowliam kon zichzelf niet tegenhouden om te schreeuwen en te bibberen, en kwam uiteindelijk bij hem terecht. De tranen liepen over haar gezicht en Karlaowliam begon te huilen. Ze voelde haar lichaam schudden met elke diepe ademtocht die Karlaowliam nam. Ik hou van je en ik wil bij je zijn. Hij zei, en Karlaowliam hoorde zichzelf in zijn borstkas mompelen. Hij trok zich terug van haar en kuste haar, en kuste toen het meisje op haar kont. Karlaowliam hield haar ogen dicht en opende haar mond om iets te zeggen. . .
