Daynawilliams was nooit aardig genoeg voor mij, of zelfs vriendelijk genoeg. Ik denk dat ik het gewoon wist. Ik had misschien naar porno kunnen kijken, maar als ik dat had gedaan, zou ik niet normaal zijn geweest. Niemand verdiende het om te doen wat Daynawilliams deed. Maar Daynawilliams deed het. Dat is niet normaal, dus waarom zou ik haar veroordelen? Daynawilliams deed het toch. Ik moet de gek zijn om te denken dat ik dat kan veranderen. Ik was me niet bewust van de porno die je beschreef of van die andere gekke theorieën die je dacht. Ik was zeker niet in ontkenning over iets van dit alles. Maar je had me daar voor een tijdje. Je hield me daar in de overtuiging dat ik haar zou redden van de seksuele ellende die haar leven was geweest. Misschien deed ik dat wel. Misschien niet. Jij bent het soort persoon dat grote pijn veroorzaakt bij anderen, maar je moet begrijpen dat ik pijn voelde. Pijn die geen enkele mate van rationalisatie kon verlichten. Ik weet wat je nu gaat zeggen, want ik zit in dezelfde positie. Ik veronderstel dat ik die therapie nodig had en nu heb ik die. Ik weet niet waar je de grens zou trekken tussen schade aangericht en gered, maar ik denk niet dat het een gezonde plek is om te zijn. De bijbel heeft het over situaties waarin je niet kunt helpen, maar wel anderen kunt helpen. Dat is de aard van het universum. Er is iemand die - God - er altijd is en het goede uit elke situatie zal brengen. Ik heb er geen probleem mee om God die keuze voor mij te laten maken. . .
