Aleksandrra lacht als ik een haar uit je oor begin te trekken terwijl je daar in gelukzaligheid ligt. Aleksandrra zakt langzaam op haar knieën, draait een fles water en borstelt haar borsten. Dit is echter niet leuk voor jou, want je beseft dat je nu een half lichaam ziet. Er zijn geen snijwonden, kneuzingen of bloed. Het ziet er niet goed uit. Het betekent ook dat het nu, letterlijk, alles is wat je hebt. Je wikkelt je benen om mijn romp om te proberen haar te stoppen om nog dieper in je te kunnen komen, maar Aleksandrra lijkt te denken dat ik me verveel om een spelletje te spelen en begint je met twee handen te neuken. Ik snauw in frustratie als ik me realiseer dat ik meer plezier heb gehad met het neuken van die arme hoer dan het hebben van een goede maaltijd in maanden. Je probeert je armen vrij te trekken als Aleksandrra begint te jammeren, maar het maakt haar alleen maar harder terug te duwen, omdat ze ook genomen is. Je huivert als Aleksandrra twee vingers in je rectum steekt en probeert je in haar mond te nemen, maar dat laat ik niet toe, want zij heeft de leiding en krijgt altijd wat ze wil, ook al is het maar een voorproefje. Mijn frustratie wordt woede als je schreeuwt in puur plezier, wanhopig naar meer. Ik geef een laag fluitje van frustratie omdat ik weet dat ik haar dat niet laat doen. .
